De ‘waarheid’ wordt – bijna ongezien – ingehaald door de werkelijkheid
Sander Boon
Maatschappelijke waarheden zijn zelden geworteld in de realiteit. Vaak zijn ze gebaseerd op een set feiten waar een narratief omheen is gebouwd. Dit zien we bij het mondiale klimaatbeleid, de westerse aanname dat Poetin een Groot Rusland nastreeft, en de vermeende onvermijdelijkheid van een wereldregering, met digitale ID’s en centrale digitale valuta (CBDC’s). Marcel Crok gaat in discussie met het door de mainstream pers geloofwaardig gemaakte klimaatpanel IPCC, dat juist is opgericht om bewijs te leveren van wat al van tevoren beslist was: de schadelijke invloed van mensen op het klimaat. Eric van de Beek deed lang onderzoek naar het neerhalen van de MH17 met een Russische BUK-raket, terwijl anderhalf jaar eerder, kort na deze misdaad, al sluitende bewijzen voor een aanval door een Oekraïens gevechtsvliegtuig aan het licht waren gekomen. Arno Wellens waarschuwt sinds 2020 voor de door technocraten aangekondigde digitale ID’s en CBDC’s, maar lijkt niet te merken dat de wereld sinds 2022 radicaal is veranderd, waardoor de wereldwijde introductie van digitale ID’s en CBDC’s onmogelijk is geworden.
Het patroon is steeds hetzelfde: een narratief wordt gepusht en de eropvolgende kritiek volgt het script van het narratief. Werkelijk onderzoek vindt niet plaats, omdat er onzorgvuldig wordt omgegaan met de details van de ontwikkelingen die plaatsvinden. De fundamenten van de door het narratief gevormde ‘waarheid’ zijn wankel geworden. Voor een deel van de ‘andersdenkende’ gemeente blijkt het lastig om de daaruit voortkomende veranderingen duidelijk te zien,